De Straatklinkers: koor dak- en thuislozen

Protestandse Diaconie Amsterdam

Amsterdam, maandag 8 februari 2010

De Straatklinkers

In Het Krekelhuis, gelegen achter in een prachtige tuin in het centrum van Amsterdam, repeteert het daklozenkoor De Straatklinkers. De ruimte is goed gevuld. Mappen met liedteksten worden uitgedeeld. Koffie- en theekannen staan op tafel. De accordeonist is er klaar voor en pakt zijn instrument. De koorleden rechten hun rug. Het zingen kan beginnen.

De mannen en vrouwen zetten luidkeels in: ‘Aan de Amsterdamse grachten, /  heb ik heel mijn hart voor altijd verpand’. Dan volgt het lied Me wiegie was een stijfselkissie en daarna een aantal Engelstalige nummers, waaronder Little Drummer Boy en Go tell it on the mountain.  Twee uur lang wisselen nummers – van kerk- tot zeemansliederen – elkaar in een rap tempo af. De avond ervóór heeft het koor voor honderd man opgetreden in een restaurant in Amersfoort. En tot de jaarwisseling staan nog een aantal voorstellingen op de agenda. 

Een van de Straatklinkers wil graag Mens, durf te leven van Ramses Shaffy zingen, ‘maar,’ zegt hij, ‘dat zal wel te moeilijk zijn. Het is een lastig lied.’ De anderen zijn het met hem eens.     

In de hoek van het vertrek zit een man met een blauwgekleurde gitaar. Hij tokkelt zachtjes mee, maar zingen is aan hem niet besteed. In een andere hoek tuurt een jonge vrouw met blonde paardenstaart zonder op of om te kijken naar de muur. Ook zij houdt haar kaken stijf op elkaar.

De man die graag Shaffy wilde zingen, slaat plotseling met zijn vuist op tafel. ‘Dat repertoire van ons ken ik nou wel!’ roept hij. ‘Ik wil wel eens wat anders.’ Hij lijkt de enige van het gezelschap te zijn die zich verveelt. Zijn mede-koorleden negeren hem volkomen.

Alan, (55) komt uit Plymouth, Engeland. Een ingetogen, rustige man met aangename lage stem. Jaren geleden werd hij verliefd op een Nederlands meisje. ‘Ze smokkelde me in haar tas mee naar dit land. En toen dwong ze me vader te worden.’ Het liep niet goed af tussen die twee. Iedereen is het erover eens dat Alan een goeie stem heeft, dus wordt hij gevraagd een aantal teksten solo te zingen. Hij geniet zichtbaar van de complimenten. Hij staat op en vertolkt gepassioneerd fragmenten uit twee Engelse liederen.

Het koor werd in 2004 opgericht door het Straatpastoraat, een project van de Protestantse Diaconie Amsterdam. Arend Driessen, de accordeonist van De Straatklinkers, is werkzaam bij de diaconie. ‘De Straatklinkers bestaat uit een kleurrijke groep mensen. Iedereen mag zich bij het koor aansluiten. De enige voorwaarde is dat je in een groep kunt functioneren,’ vertelt hij, ‘en je moet het leuk vinden om met muziek bezig te zijn. Soms ontstaan er hele mooie muzikale momenten.’

‘Ik ben er sinds de oprichting bij,’ zegt Alfredo (48). ‘Ik hou heel erg van de muziek van Barry White, maar jammer genoeg zingen wij hier zijn liedjes niet.’ Lachend: ‘Die man heeft zo’n zwoele stem…’. Op zijn hoofd heeft Alfredo een wit wollen mutsje, met daaromheen een zonnebril geklemd. Van alle liedjes van het straatklinkersrepertoire vindt hij Aan de Amsterdamse grachten het mooist. ‘Als we zingen, luchten we ons hart. En hebben we contact met andere mensen. Muziek is ritme. Muziek is voelen. Als ik zing, vergeet ik al het andere. Je móét wel. Hoe kan je je er anders helemaal aan overgeven?’

Meer informatie:
Belangstellenden kunnen contact opnemen met straatpastor Luc Tanja.
E-mail: l.tanja@diaconie.org en Tel: 06 20 87 93 42 Of bezoek de website: www.diaconie.org en klik door naar ‘straatpastoraat’. De Straatklinkers repeteren iedere vrijdag van 11:00 uur tot 13:00 uur in Het Krekelhuis, Nieuwe Herengracht 18, Amsterdam. Het koor treedt gemiddeld 25 keer per jaar op. De leden zingen voornamelijk op festivals, op feesten en in kerken.

Terug naar overzicht