Het Ei-complex is mijn conservatorium

Amsterdam, donderdag 9 april 2015

In gesprek met de Marokkaanse Abdelhaq Bennoudi (43) over zijn ervaringen met en bij Ei-werk:

Zeven jaar geleden kwam ik terecht bij de GGZ vanwege ernstige depressieve klachten. Nu, bijna vijf jaar geleden, kreeg ik de tip weer muziek te gaan maken bij stichting Ei-werk. In Marokko zat ik vanaf mijn 16e op het conservatorium. Ik heb daar zeven jaar klassieke en Arabische gitaar gestudeerd.

Daarna gaf ik gitaarles en maakte ik muziek in verschillende muziekgroepen en ik speelde in twee vaste bands. Indertijd was ik aardig beroemd, iedereen kende me. We werden uitgezonden op de radio en vooral in de zomer was het druk met allerlei optredens.

Muziek, met name de gitaar, is mijn lust en mijn leven. Ik schrijf mijn eigen teksten en componeer mijn eigen muziek. Mijn drijfveer om naar Nederland te komen was om verder te studeren in de muziek, in de klassieke gitaar. Toen ik met mijn band naar Frankrijk ging om daar op te treden tijdens een festival in Lille, ben ik doorgereisd naar Nederland. Dat was in 1999. Het was echt mijn droom; verder gaan met de muziek met mijn akoestische gitaar.
Ik trok een periode in bij mijn oudere broer, die in Amsterdam woont. Hij wist niets af van mijn komst. Ik hem kende hem nauwelijks, omdat we twaalf jaar schelen in leeftijd.
Vervolgens trok ik in bij mijn toenmalige vriendin (een Nederlandse, zij leerde mij Nederlands praten). Op dit moment zijn we goede vrienden; als ik hulp nodig heb, helpt zij mij altijd.

Ik werkte indertijd overal; schoonmaakwerk, in de bloemen, enzovoorts. Ik was officieel nog geen Nederlander. Langzaam maar zeker kreeg ik psychische klachten door de onzekere omstandigheden waar ik in verkeerde. Mijn vriendin stuurde me naar de dokter. Depressie was de diagnose. Ik kreeg antidepressiva, die heb ik jaren geslikt. Momenteel ben ik bezig met afbouwen. Jarenlang was ik dakloos en heb ik gezworven door Amsterdam. Van instantie naar instantie. Het ging helemaal niet goed met me.Al meer dan vier jaar ben ik eens per week te vinden het Ei-Complex. Ik voelde meteen: Dit is mijn plek! De muziek, daar werd ik blij van. Ik werd hartelijk ontvangen door Hannie. Zij leidt de boel hier. Ik begon met gitaarles, want ik had al jaren niet meer gespeeld. Mijn eigen gitaar had ik ook niet meer. Ik kreeg daar privé les van Hans op hoog nivo. Hij kwam van het conservatorium. Zijn lessen inspireerde me enorm. Ik ontdekte nieuwe dingen op de gitaar. Ik ging muziek meer begrijpen. Jammer genoeg geeft Hans sinds een half jaar geen les meer. Het was voor mij moeilijk de muziek weer op te pakken. Het was moeilijk om te oefenen. Ik slikte zoveel medicijnen tegen de depressie, waardoor ik traag, niet helder was en vaak moe. Het leren gaat daardoor langzaam, niet zo snel als vroeger.

Ruim een half jaar geleden vroeg Hannie me of ik gitaarles wilde geven. Sindsdien geef ik les aan een jongen, privé les. Ik vind dat mooi, je leert iemand wat. Hoe je akkoorden moet pakken, hoe je ritme moet pakken. Ik word er blij van. Het liefst sta ik op het podium, maar lesgeven vind ik ook leuk.

Bij Ei-complex ben ik Ferry tegen gekomen die heel goed gitaar speelt. Wij oefenen eens per week met elkaar. Dat is heel fijn nu Hans, mijn gitaarleraar, er niet meer is. Ook een andere jongen, Marcel, heeft zich bij ons aangesloten. Hij speelt fluit. We spelen samen veel klassieke muziek: Bach of Mozart enzo.

Laatst hebben we opgetreden bij een afscheidsborrel van een medewerker van de GGZ. Bij het Ei-Complex worden ook veel optredens georganiseerd, dat is leuk. Ik voel me goed en veilig bij Ei-Complex en ik kom altijd. Muziek maakt me gelukkig, zeker wanneer ik onbekende stukken leer kennen. Dan voel ik me echt goed.

Ik heb net een nieuw huis gekregen via de Volksbond, in Osdorp. Mijn eerste eigen huis. Ik moet het nog inrichten en logeer voorlopig nog bij mijn goede vriendin. Dit is een groot project en het betekent veel voor me. Ik moet nog van alles regelen zoals de meubels. Voorlopig ben ik daar wel zoet mee. Ik zou in de toekomst wel meer les willen geven. Maar, ik moet rustig aan doen. Niet te veel hooi op mijn vork nemen, om te voorkomen dat ik weer een depressie krijg.Hoewel het steeds beter met me gaat, vind ik het nog vrij lastig anderen te vertrouwen. Maar het spelen met Ferry en Marcel doet me erg goed.

www.ei-werk.nl
www.jekuntmeer.nl

Interview door Ireen van der Lande.

Wil je ook je verhaal met ons delen?  Mail dan naar redactie@jekuntmeer.nl

Terug naar overzicht