De Kantlijn

Diaconie

Amsterdam, woensdag 8 september 2010

Schrijfclub voor dak- en thuislozen

Het is een broeierige dag. ‘Normaal gesproken komen er zeker zo’n twaalf mensen. Ik ben bang dat er vandaag door het hete weer helemaal niemand komt,’ zegt Christine Otten, schrijfster en docent bij De Kantlijn. Maar voor vier mensen is schrijven belangrijker en leuker dan in het park liggen. Of verkoeling in het water te zoeken.

BermBrandt (62), zoon van een molenaar uit Brabant, komt al tien jaar bij De Kantlijn. Een mouwloos zwart hemd zit strak om zijn indrukwekkende buik. Hij zegt dat hij 150 kilo weegt en diabetes heeft. Vriendelijke blik. Heldergroene ogen. Zijn ex-echtgenote is onderwijzeres. Hij heeft twee zonen.
‘Bermbrandt is mijn schrijversnaam. Ik hoop ooit een groot schrijver te worden. Ernest Hemingway is een van mijn lievelingsschrijvers. Vroeger toen ik nog op de LTS zat, schreef ik al, vertelt hij. Voor de schoolkrant. Ik hou van schrijven. Door schrijven onthaast ik. Iedereen die hier komt heeft problemen. Iedereen heeft een tik van de molen gekregen. Maar als ik hier kom, voel ik me normaal. De Kantlijn biedt troost. Schrijven is iets wat helemaal van mezelf is. Door het neerschrijven van m’n gedachten, relativeer ik m’n problemen.’

Jacky (48) komt er bij zitten. Ze spreekt beschaafd. En is rap van tong. Zilverkleurige speldjes in het haar. Goedlachs. Dol op schrijfdocent Otten. ‘Ik moet zelf erg om mijn absurdistische verhalen lachen. Gedichten schrijven is het allermoeilijkst. Het is lastig om originele beeldspraak te verzinnen.’ Ook zij hoopt ooit, net als BermBrandt, door te breken als schrijver, maar ‘er schijnen een miljoen Nederlanders een boek te willen publiceren, dus dat wordt lastig’. En ze vraagt zich bovendien af waar ze van moet leven als ze aan een boek werkt. Otten spoort haar aan toch vooral door te gaan met schrijven en het vertellen van verhalen. ‘Misschien moet ik dat inderdaad doen, ja,’ reageert Jacky.

Drie maanden geleden heeft Jacky een verhaal over gekte en normaliteit geschreven. ‘Je mag daar best een paar zinnen van in je stuk zetten, hoor,’ zegt ze vrolijk.

Mensen die zogenaamd normaal zijn, zijn juist degenen die een zware verstandelijke beperking hebben. Zij zijn namelijk te beperkt om mensen die anders zijn de ruimte te geven die ze nodig hebben om zichzelf te mogen zijn, zonder te worden veroordeeld.

Het is twee uur. Otten gaat achter een tafeltje staan. ‘Het onderwerp van vandaag is de ontmoeting. Ik vraag jullie om te schrijven over een ontmoetingen die invloed op een leven heeft. Kunnen jullie daarmee uit de voeten? Het hoeft niet waar gebeurd te zijn.’ Voordat de schrijvers aan de slag gaan, leest ze eerst nog een fragment uit 1Q84, het nieuwste boek van de Japanse auteur Murakami.

In opperste concentratie zitten BermBrandt, Jacky en de twee andere deelnemers gebogen over hun vellen papier. Een van de vrijwilligers van De Kantlijn gaat ondertussen rond met een boterhammen, fruit, koffie en thee. Af en toe steekt iemand een sjekkie op.

Anderhalf uur later is het tijd voor de voordrachten. De schrijvers lezen voor wat ze vanmiddag hebben opgetekend. De een heeft gedichten geschreven, de ander een verhaal. Na iedere lezing wordt geapplaudisseerd. En Otten geeft haar commentaar. Over een van de gedichten van Bermbrandt zegt ze: ‘Ik vond het mooi. En het straalde rust uit. Ik zou alleen de laatste zin weghalen. Met die uitsmijter “dan ben ik in mijn sas” timmer je je gedicht als het ware dicht. Het is een stuk krachtiger om het einde wat opener te houden.’ BermBrandt is het met haar eens en streept de slotzin door.

De Kantlijn bijeenkomsten zijn iedere maandag tussen 13:00-16.00 uur in de Nassaukerk. Vanaf 14:00 uur gaan de schrijvers aan de slag. Wie voor het eerst komt, wordt verzocht tussen 13:00-14:00 uur langs te komen.

A: De Wittenstraat 114, 1052 AP Amsterdam.
T: 020 535 3030
E: info@diaconie.org
Dit najaar verschijnt er een bundel met verhalen van de schrijvers van De Kantlijn.

Terug naar overzicht